Έχει γίνει μεγάλος ντόρος το τελευταίο διάστημα σχετικά με τη παραχώρηση του καυτανζογλείου στην ομάδα του Παοκ. Αλλεπάλληλα τηλεοπτικά ρεπορτάζ στο τηλεοπτικό μέσο που ανήκει στον ιδιοκτήτη του ποδοσφαιρικού τμήματος, συνεντεύξεις επι συνεντεύξεων στα μέσα της πόλης αλλά και άρθρα γνώμης επιμένουν να επαναλαμβάνουν με καταιγιστικό και εμμονικό τρόπο ότι η ομάδα του Παοκ αδικείται από την πολιτεία καθώς και από την διοίκηση του σταδίου.
Πάμε όμως να δούμε κατά πόσο ισχύουν αυτοί οι ισχυρισμοί περ αδικίας…
Το καυτανζόγλειο στάδιο είναι δημόσιο. Ανήκει σε όλους μας και εκεί μπορεί να αγωνίζεται οποιαδήποτε ομάδα το επιθυμεί αρκεί να πληρώνει το ανάλογο τίμημα.
Από το 1960 όταν και εγκαινιάστηκε μέχρι και το σήμερα το καυτανζόγλειο συντηρείται, υπάρχει, αναδεικνύεται και στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες. Στον ποδοσφαιρικό ΗΡΑΚΛΗ ο οποίος αγωνίζεται εκεί για δεκαετίες και σε δεκάδες σωματεία κλασσικού αθλητισμού όπου εντός του σταδίου είτε προπονούνται είτε διατηρούν γραφεία.
Αν εξαιρέσουμε τη περίοδο πριν το 2004 όταν και η πολιτεία επένδυσε ένα μεγάλο ποσό για την αναμόρφωση του σταδίου, η επί δεκαετίες συντήρηση του λάμβανε χώρα σχεδόν αποκλειστικά από τα ενοίκια που αποκόμιζε το στάδιο από τον ΗΡΑΚΛΗ και τα σωματεία που προαναφέραμε.
Να θυμίσουμε ότι επ’ αφορμή των ολυμπιακών αγώνων του 2004 ανάλογη επένδυση από το κράτος έγινε σε άλλα γήπεδα της πόλης όπως η τούμπα και το χαριλάου, παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ιδιόκτητα γήπεδα τα οποία ανήκαν σε σωματεία και όχι στο δημόσιο. Φανταζόμαστε είναι εύκολο σε όλους να αντιληφθούν ποια η διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων καθώς από τη μια, την αναμόρφωση του σταδίου απολαμβάνει ολόκληρη η πόλη ενώ από την άλλη ένα σωματείο.
Αυτά είναι γεγονότα που έλαβαν χώρα στο παρελθόν και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Ας περάσουμε όμως στο παρών για να εξετάσουμε επί της ουσίας τη συγκυρία την οποία βιώνουμε.
Από τα καρεκλάκια που θα πρέπει να είναι ασπρόμαυρα μέχρι τν περιβάλλοντα χώρο το γήπεδο θα πρέπει να «δείχνει» Παοκ.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ, συνεντεύξεις παραγόντων του ίδιου του Παοκ αλλά και διαρροές κατά τα προηγούμενα χρόνια, θα επενδυθεί ένα μεγάλο ποσό το οποίο διαφέρει και αυξομειώνεται ανάλογα με τη χρονική συγκυρία που βγαίνει προς τα έξω η «είδηση», ώστε οι ασπρόμαυροι να αγωνίζονται εκεί όσα χρόνια διαρκέσει η ανακατασκευή της τούμπας. Στους όρους που θέτουν οι παράγοντες της ΠΑΕ Παοκ για να προχωρήσουν σε αυτή την επένδυση είναι σύμφωνα με τις διαρροές, επαναλαμβάνουμε των ίδιων, η αποκλειστική χρήση του σταδίου από τη συγκεκριμένη ομάδα. Μολονότι το τελευταίο διάστημα ξεχνούν να το αναφέρουν, οι ίδιοι έλεγαν ότι το στάδιο θα πρέπει αφού ο Παοκ θα χρηματοδοτήσει την ανακαίνιση του, να γίνει όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Από τα καρεκλάκια που θα πρέπει να είναι ασπρόμαυρα μέχρι τν περιβάλλοντα χώρο το γήπεδο θα πρέπει να «δείχνει» Παοκ. Οπότε για ευνόητους λόγους (ασφαλείας, φθορών κτλ) οποιαδήποτε άλλη ομάδα αγωνίζεται στο στάδιο θα πρέπει να μετακομίσει μέχρι να αποφασίσει ο Παοκ να επιστρέψει στο γήπεδο του, ανακαινισμένο ή μη.
Δεν μας κάνει καμία εντύπωση το θράσος με το οποίο απαιτείται και πάει να επιβληθεί μια τέτοια συνθήκη, ούτε το υποκριτικό επιχείρημα ότι από την επένδυση αυτή θα ωφεληθεί η πόλη. Αν και είναι εξόχως αποκρουστική, έχουμε συνηθίσει την ακραία νεοφιλελεύθερη αλλά και νεόπλουτη λογική που διέπει τη λειτουργία των ασπρόμαυρων τα τελευταία χρόνια. Αυτό που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αφωνία του επίσημου ΗΡΑΚΛΗ αλλά και η ευκολία με την οποία είχε αποδεχτεί αυτούς τους όρους η προηγούμενη διοίκηση του σταδίου.
Η ιστορία της πόλης δεν ξεκινάει το 2010, ούτε η μνήμη των κατοίκων της. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι με προμετωπίδα τα χρήματα τους, να προσπαθούν να αντιστρέψουν τη πραγματικότητα, να μονοπωλήσουν κομμάτια της Θεσσαλονίκης και τελικά να αποκλείουν τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, δηλαδή ΟΛΟΚΛΗΡΟ το λαό της πόλης, από αυτά.
Αλήθεια πώς θα αντιδρούσαμε όλοι εμείς αν ερχόταν κάποτε στη πόλη ένας δισεκατομμυριούχος, αγόραζε τον Λευκό Πύργο για να ζήσει μέσα, τον αναστήλωνε σύμφωνα με τα γούστα του και τελικά τον περιέκλειε με σκαλωσιές για να τον βλέπει μόνο ο ίδιος, ενώ για να χρυσώσει το χάπι έλεγε ότι όταν θα βαριόταν τη διαμονή του στη πόλη θα το επέστρεφε στο δήμο οπότε θα έμενε ένα ανακαινισμένο μνημείο στη διάθεση της πόλης;
