Παγωνιά σκεπάζει όλη την Γηραιά Αλβιώνα, μέρες του Δεκέμβρη γάρ. Μπροστά στην πόρτα της pub ο
Γουίλι ο μαύρος νταβατζής από το Τσιμπουτί κοζέρνει την κίνηση και τους θαμώνες. Ετοιμάζονται όλοι οι αλογομούρηδες αγγλοσάξονες για τον τελικό του Μουντιάλ. Αλή και τρισαλί σε εκείνο το πεντάμορφο μα και πάμφτωχο κορίτσι από την Σαλόνικα, που για κάτι ψίχουλα που την φιλέψανε εκείνοι οι καλοί άνθρωποι με τα τουλμπάνια και τις κελεμπίες, θα ξεροσταλιάζει η δόλια στα υγρά και ανήλιαγα κελιά των VIP Βέλγικων φυλακών…
Κάτω στην σκοτεινή υπόγα κοιτάζω στον τοίχο το κασκόλ και την παλιά φωτογραφία της Ηρακλάρας, από την εποχή που ήταν προπονητής ο Σάββας. Όποιος τολμήσει να τ’αγγίξει θα ανασκολπιστεί όπως έκανε ο Βλάντ Τσέπες στους Οθωμανούς. Αυτά τα ιερά λάβαρα είναι που με κρατούν όρθιο στις άθλιες συνθήκες
εργασίας! Μέρες που είναι λοιπόν να σας πω και μια παλιά χριστουγεννιάτικη ιστορία που διόλου απίθανο να είναι εξ’ ολοκλήρου αληθινή!
Δυό φορές και δυό καιρούς ήταν ένας μικρός στο μάτι, αλλά γίγαντας στο κρεβάτι, που τον λέγαν Ηρακλή. Ορφανός από πιτσιρικάς ο Ηρακλάρας είχε λένε μεγάλη δύναμη! Στο κρεβατάκι του βρήκανε πνιγμένο έναν θρυλέοντα, μια δικέφαλη κότα ξεπουπουλιασμένη κι ένα φίδι κολοβό, τα στραγγάλισε με τα στιβαρά του μπράτσα το Ηρακλάκι!
Ήταν καλό παιδί, φιλότιμος, έντιμος, καθαρός κι αγωνιστής, κι όπως όλοι οι καλοί, καλό δεν είδε ποτέ από κανέναν. Τον φθονούσαν οι φίλοι, τον καταριόντουσαν οι οχτροί. Νόμιζε πως παίζοντας στα ίσια και αντρίκια θα βγει πρώτος, γιατί και μάγκας ήτανε και αλανιάρης και ήρωας γινόταν, όποτε οι περιστάσεις το θέλανε. Μα στον καπιταληστρικό κόσμο δεν μετράει η γνησιότητα, παρά η ιμιτασιόν προσποίηση. Σαν κι αυτήν που από χρόνια εφάρμοζε ο γείτονας του ο Ρούλης, έρποντας, γλείφοντας, μπουσουλώντας στα τέσσερα και του εξασφάλιζε κανένα κοκκαλάκι από τον βαρώνο εφοπλιστή, έμπορο πλανεμένων ελπίδων.
Ο μικρός Ηρακλής είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία, κι αυτό ήταν ευχή και κατάρα μαζί. Ευχή γιατί πολλοί θέλαν να υιοθετήσουν το ορφανό, κατάρα γιατί σχεδόν όλοι τους επιχειρούσαν παντιοτρόπος τον θάνατο του για να καπηλευτούν την περιουσία του. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι ανθρώπινοι οχετοί στους σταύλους του
Αυγεία: βροντόσαυροι, τυρανόσαυροι, διπλόδοκες και πτεροδάχτυλοι, όλοι τους αποφασισμένοι να ποδοπατήσουν τον Ηρακλή και να φάνε το βιός του. Βάλανε μπροστάρη τον Πιλάβιο γνήσιο τέκνο της απόλυτης διαφθοράς, αχυράνθρωπο ολκής, να κουνάει χαρτιά μέσα στην βοθροβουλή και να απειλεί
ότι θα τιναχτούν όλα στον αέρα αν τολμήσουν και βγάλουν ολονών τα άπλυτα στην φόρα! Μα ο Ηρακλής μπορεί να ήταν ορφανός και κατατρεγμένος, βλάκας όμως δεν ήτανε. Αρματόθηκε τα φυσεκλίκια της μάχης, κάλεσε και σε γενική επιστράτευση όλα τα πιστά μέχρι θανάτου αδέρφια του και με μια φωνή που και τα βουνά έσκισε τους είπε: «μολών λαβέ»! Η σιχαμερή κλίκα σκιάχτηκε! Ρε λες να κάνουν κίνημα του Ήρα οι κολλητοί κι ότι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί? Έτσι αφού σκεφτήκαμε βρήκαν το πιο σωστό, τον Ηρακλή να ρίξουνε στον πιο βαθύ γκρεμό. Έλα όμως που ο Ηρακλής δεν έμεινε πότε του μόνος!
Χιλιάδες αδέρφια ενώσανε τα χέρια τους και η ανθρώπινη αλυσίδα κατέβηκε στα τάρταρα που γκρέμισαν τον Ηρακλή και τον ανέσυραν πιο ζωντανό από ποτέ! Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο δυνάμωναν τα μπράτσα του Ηρακλή! Κι όταν πλέον πήρε φόρα και τους ρήμαξε στις κλωτσιές στην ανηφόρα, όταν τα πάρει δεν θα μπορέσουν δύο διμοιρίες από ματ να τον βολέψουν… Κι όταν επιστρέψει στην Σούπερ λίγδα τους, θα
είναι χιλιάδες! Και στο πέρασμα του δεν θα σκορπάει τρόμο και εκδίκηση, παρά μόνο ευτυχίας χαμόγελα, ελπίδα για τους αδικημένους κι επιτυχίες για τους διψασμένους οπαδούς του!
