Επιτέλους βγήκα για δύο εβδομάδες από την υπόγα! Διακοπές το λένε οι εργατολόγοι, αν κι εγώ δεν ένιωσα να διακόπτω τίποτα. Από την λάντζα της Λόντρας, στην λάντζα και στο μαγείρεμα της Λάρσας πήγα, καθότι στον κάμπο σπουδάζει η μεγάλη μου κόρη, οπότε κουβαλήθηκα σούμπιτος. Βέβαια η διαφορά έγκειται στο κυρίως πιάτο! Είδα δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες της Ηρακλάρας, όπερ μπερεκετλίδικη η άδεια! Και το πιότερα σημαντικό γκαρντάσια μου είναι ότι είδα την κερκίδα, τον κόσμο, τους αυτόνομους, τους unofficial!
Όλους αυτούς που αποτελούν τα ζωτικά όργανα της Ηρακλήδικης συλλογικότητας, όλους αυτούς που δίχως την διά ζώσης παρουσία τους, ο Ηρακλής θα ήταν μια μακρυνή ανάμνηση στην ιστορία. Δευτέρα μεσημέρι – η χειρότερη μέρα και ώρα για οποιαδήποτε ψυχαγωγική δραστηριότητα – ροβολάω τον γνώριμο από χρόνια τώρα δρόμο για το αφιλόξενο αχανές Καυταντζόγλειο για το ματς με τον Διαγόρα Ρόδου. Καθώς πηγαίνω με το υπερσύγχρονο λεωφορείο του οασθ, οι σκέψεις πάλλονται μέσα στο μυαλό μου και με γυρνούν δεκαετίες πίσω… Δεκαετία ογδόντα, όλος ο κόσμος μιλάει για το φαινόμενο Ηρακλής! Όπου πάει κι όπου σταθεί αυτή η ομάδα καταρρίπτει ρεκόρ εισιτηρίων! Άνθρωποι από τα πέραττα της γης έρχονται να τους αγγίξει το θαυματουργό πόδι του θεού! Στην υποδοχή του γηπέδου τους περιμένει ο Απόστολος των εθνών Μπλάνκο Γκεοργκίεφ. Στην πόρτα μαζί με τον μυστακοφόρο όσιο πορτιέρο ήταν κι ένας χαλκέντερος ψαλιδοκόφτης Άγιος. Γιώργαρος Ορφανίδης το όνομα του, μα τον αναγνώριζες από την μαγκιά του. Μπάμπης Ξανθόπουλος η αλλιώς ο αναμάρτητος Άη Χαραλάμπης! Πιο πέρα ο πατήρ Σάββας που τους αμαρτωλούς σαββανώνει κι όλο πιο βαθιά τους παραχώνει. Αρχηγός των Χερουβίμ και των Σεραφείμ, ο Λάκης ο αρχαγγελάκης! Στα έμπροσθεν των οσιομαρτύρων, ο Δημήτρης Αδάμου ο Μυροβλίτης και ο Γεώργιος Καραίσκος ο δρεπανοφόρος Άγγελος.
Τέλος άρχων του σύμπαντος κόσμου, Χατζηπανάγαθος, Χατζηπαντελεήμον, Χατζηπαναγιώτατος, Χατζηπάνσοφος θεός, ο ένας και μοναδικός Βάσια! Ο λαός κοχλάζει και ικετεύει για ένα άγγιγμα των οσίων! Περπατούν γονατιστοί, έρποντας, με έλκηθρα, ανάκληνδρα, αμαξίδια, γόνδολες, ελικόπτερα και ανεμόπτερα, έρχονται από την άλλη άκρη της γης άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν την γιατρειά τους, στην Ηρακλάρα! «Ηλί Ηλί, λαμάχ σαβαχθανί» ακούγεται από χιλιάδες στόματα. Κι ο Μεσίας Χατζηπανάγιος δεν ξέρει ποιον πρώτα να ελεήσει. Πάτα μας, φτύσε μας, κάψε μας, κατούρα μας, ντρίπλαρε μας στην μεγάλη ανάγκη, αλλά μην μας ξευτιλίζεις, αλλαλάζει το αλόφρων πλήθος γυρεύοντας ακόμη κι ένα βλέμμα του Μεσία…
Προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα. Το Καύτα με λίγο κόσμο, κι η ομάδα δίχως αγίους, οσίους και Μεσίες. Κάτι παιδαρέλια μέσα να τρέχουν πέρα δώθε κυνηγώντας την διάκριση της αφάνειας. Και στην απέναντι μεριά, στα κρύα τσιμέντα της Θύρας 10, η μοναδική ελπίδα! Ένα σμάρι τρελαμένων οπαδών, τα παιδιά μας, για κάποιους τα εγγόνια μας! Σημαδεύουνε το μέλλον, πετυχαίνουν το παρόν. Από την ολοκληρωτική διάλυση, στον θρίαμβο και την δικαίωση, είναι ένα Αυτόνομο μίλι δρόμος… Είναι ο καιρός να δείξουμε την θέληση μας, μαζί με την αδιαμφισβήτητη αντοχή μας!
Εμπρός σύντροφοι, πίσω ρουφιάνοι….
