Εάν ανατρέξουμε στην παγκόσμια αθλητική ιστορία και ψάξουμε να βρούμε ένα σύλλογο, όχι εθνική ομάδα, σύλλογο, ο οποίος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει κερδίσει Ολυμπιακό μετάλλιο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βρούμε κανένα. Θα μπορούσαμε βέβαια να βρούμε τον Όμιλο Φιλομούσων αλλά ας όψεται αυτός ο αντιηρακληδέας ο Ντε Κουμπερντέν.
Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα με μια ιστορική σειρά…
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες οι οποίοι ξεκίνησαν στην αρχαία Ελλάδα αναβιώνουν στη προπολεμική Ευρώπη το 1896. Είναι μια ιδέα του Γάλλου βαρώνου Πιέρ ντε Κουμπερτέν και του Έλληνα Δημητρίου Βικέλα. Η πρώτη πόλη που φιλοξενεί τους αγώνες είναι η Αθήνα έτσι ώστε να γίνει η σύνδεση με την αρχαιότητα και η επιτυχία είναι τεράστια.
Ακολουθούν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1900 και του 1904, στο Παρίσι και στο Σεντ Λούις των Η.Π.Α. αντίστοιχα, οι οποίοι στέφονται με παταγώδη αποτυχία καθώς το κοινό γυρνάει την πλάτη στον θεσμό.
Για να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και τις τσέπες τους οι από τότε «αθάνατοι» της ΔΟΕ αποφασίζουν να εφεύρουν έναν νέο θεσμό αυτόν της μεσολυμπιάδας η οποία θα διεξάγετε ανά 4 χρόνια ανάμεσα από τις Ολυμπιάδες και σταθερή βάση θα έχει την Αθήνα.
Το 1906 ξεκινάει λοιπόν οι μεσολυμπιάδα των Αθηνών με 100.000 θεατές να παρακολουθούν τη πρώτη μέρα των αγώνων. Ένα από τα αθλήματα που εισάγετε είναι το ποδόσφαιρο. Συμμετέχουν οι εθνική Δανίας, η Αθήνα (μικτή Αθηνών), η Σμύρνη (μικτή Σμύρνης) και φυσικά ο Όμιλος Φιλομούσων (πρόδρομος του ΗΡΑΚΛΗ).
Εννοείται ότι χάνουμε από την Αθήνα, ενώ η Σμύρνη χάνει εύκολα από τη Δανία. Την επόμενη μέρα στον τελικό στο πρώτο ημίχρονο η Δανία ρίχνει 9 γκολ στο κεφάλι στην Αθήνα. Οι Αθηνέζοι φυσικά δεν ξέρουν να χάνουν και δεν κατεβαίνουν να παίξουν στο δεύτερο ημίχρονο. Η Δανία πήρε το κύπελλο και οι διοργανωτές ζήτησαν να γίνει αγώνας μεταξύ Αθήνας και Σμύρνης για τη δεύτερη θέση. Οι αθηνέζοι αρνούνται να κατέβουν να παίξουν και αποχωρούν γιατί θεωρούν ότι τους άνηκε η δεύτερη θέση, είπαμε δεν ξέρουν να χάνουν. Οπότε οι διοργανωτές καλούν τον ‘Ομιλο Φιλομούσων aka ΗΡΑΚΛΗ που αν
ξέρει κάτι να κάνει καλά είναι να χάνει και παίζουν τον μικρό τελικό. Χάνουμε εννοείται και με δύο περήφανες ήττες παίρνουμε το αργυρό μετάλλιο.
Αφού πήραμε το μετάλλιο και πανηγυρίσαμε άρχισαν τα προβλήματα. Αρχικά η οθωμανική αυτοκρατορία μας στέλνει φιρμάνι και μας ρωτάει με ποιά δικαιοδοσία αγωνιστήκαμε ως ελληνική ομάδα, αφού η Θεσσαλονίκη ήταν ακόμα οθωμανική. Κάτι σαν αυτό που έκανε ο κούγιας δηλαδή σχετικά με το όνομα τώρα τελευταία.
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό ο Πιέρ Ντε Κουμπερντέν στραβώνει με την επιτυχία της μεσολυμπιάδας και αποφασίζει τη κατάργηση του θεσμού, κηρύττει τη μεσολυμπιάδα ως μη επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ τα μετάλλια της στο εξής δεν θα καταμετρώνται επίσημα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.
Μπόχα, βρώμα, δυσωδία από την υδροκέφαλη γαλλοκεντρική ολυμπιακή επιτροπή θα μπορούσε να είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο των σπορ του βορρά του Μπούζα αν κυκλοφορούσαν τότε…
