Μουχλιασμένη τούτες τις μέρες η Λόντρα, τοπίο στην ομίχλη, η χαρά του μακαρίτη Αγγελόπουλου. Πατώ στο υγρό χώμα, νιώθω το πόδι μου να βουλιάζει μέσα στα χορτάρια και στα μανιτάρια. Μου έφαγες την ψυχή ξενιτιά. Αν δεν υπήρχε και η Ηρακλάρα τι θα απόκαμμα ο δυστυχής νοσταλγός των κυανόλευκων ονείρων?
Κι αν το παρελθόν και η ιστορία που αυτό γράφει δεν μας διδάσκει μπίτ από τις αποκοτιές μας, μα μήτε από τις βεγγέρες μας, είναι ωστόσο ο μπούσουλας που μας δείχνει προς τα που ροβολάμε. Όρτσα τα πανιά λοιπόν να θυμηθούν οι γερομπαμπαλήδες και να μάθουν οι φρεσκαδούρες ποιες ήταν κάποιες από τις στιγμές που άλλαξαν το ρού της Ηρακλήδικης ιστορίας και ίσως όχι μόνο.
1975 Νοέμβρης μήνας σαν τώρα, έρχεται ο Μεσίας!
Ο πάρεδρος των παρέδρων Νίκος Ατματζίδης γραπώνει ότι πολυτιμότερο έχει να επιδείξει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο!
1976 και ο χρόνος σταματάει να τρέχει, φρενάρει για να θαυμάσει όχι τον υιό του θεού αλλά τον ίδιο τον θεό! Οι στιγμές παγώνουν και ο μόνος που συνεχίζει να τριπλάρει ότι βρίσκεται στο δρόμο του είναι ένας δεκαοχτάχρονος τότε σγουρομάλλης θεός της μπάλας!
Ο Γκρέγκορι μπλοκάρει πέναλτι και σηκώνει στους γαλάζιους ουρανούς όλη την Ελλάδα! Γιατί εκείνη την μέρα όλη η Ελλάδα σαλτάρισε με την Ηρακλάρα!
1979 οι ομάδες γίνονται ανώνυμες εταιρίες και στην Ηρακλάρα σκάει μύτη ένας καραφλός τσακμακομάτης επιχειρηματίας, πετσί γριά, βαριά άρρωστος να κάνει τον Ηρακλή πρωταθλητή! Κώτσος Περτσινίδης το όνομα του. Ο πιότερα έντερ μέντερ κάργα ντε μαγκιέ, πάρεδρος του γαλάζιου τυφώνα που πέρασε ποτέ. Την ίδια περίοδο αναλαμβάνει τον βάζελο ένας πετρελαιάς εφοπλιστής, δεξί χέρι του θείου Σαμ, σύμφωνα με την «βιογραφία» του μπάρμπα Αλέκου Γ., επιτομή του τσιφτετέλληνα πιστολέρο καπιταλιστή. Λίγους μήνες μετά η κυανόλευκη αρμάδα θα τον κάνει να φάει το μουστάκι του με το επικό 6-0, την πιότερο βαριά ήττα στην ιστορία του βάζελου.
Μετά από αυτό το ξεφτιλίκι ο «καπρετάνιος» με τα γερμένα μονόμπαντα παπόρια – σαν του Άκη τα γερμανικά υποβρύχια ένα πράμα…- σε συνεργασία με τον ραγιαδισμό των συμπολιτών που ενώ αποκλείονται σε διπλό ημιτελικό, κάνουν στημένη καταγγελία για μπιζμπιζέ δωροδοκία, με διπλό στόχο: την εκδίωξη του Περτσινίδη και την απόκτηση του Βάσια. Η καταστροφή ολοκληρώνεται με τον χαμένο τελικό και τον άδικο υποβιβασμό. Εκεί ακριβώς είναι που ο λαός της Ηρακλάρας γράφει ιστορία στους δρόμους με τις μεγαλύτερες οπαδικές διαδηλώσεις, στις κερκίδες με καργαρισμένα κυανόλευκα γήπεδα και στήριξη παντού! Ακολουθούν χρόνια ονειρεμένα με την καλύτερη ελληνική ομάδα κατά γενική παραδοχή, αλλά ως είθισται το παλιό ΠΟΚ στέλνει πιανόλες κοράκια και δικαστές λακέδες του συστήματος και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε.
1987 ο μακαρίτης Πετράν με ανεξήγητα λάθη δίνει μποναμά στο φίδι της Κρήτης – πάλι η φαμίλια των βαλιτσογιαννέων στον δρόμο μας…- το κύπελο και την ψυχούλα των 14000 Ηρακληδέων που πλημμύρισαν την Καλογρέζα, στην μεγαλύτερη μέχρι τούδε μετακίνηση οπαδών. Την συνέχεια την ξέρετε όλοι σας…
Γιάντα μουστερήδες μου πως αντέξαμε τόσες πληγές? Τι είναι τούτη η απόκοσμη πίστη, αυτούνος ο έρωτας, η εγκεφαλική αλληγορία που εκφράζει αυτός ο ματιασμένος μας σύλλογος? Κι αν η ιστορία στην τελική δεν μας βάζει στην κούτρα μας συμβουλευτικά χαμπάρια, ένα είναι το απόλυτα σίγουρο.
Όσο η ΑΘ10 θα υψώνει ανθρώπινα τείχη προστασίας στις αδικίες και στις τσιριτσάντζουλες της εξουσίας, κι όσο τα παιδιά του unofficial θα συνεχίσουν αυτή την εκπληκτική εθελοντική δουλειά… τα όνειρα μας θα γίνουν χείμαρρος
και όλους θα τους πνίξουν. Αυτά προς ώρας αδέρφια, μην λησμονήσετε να μου φιλήσετε
τον Αζόρ, να μου χαϊδέψετε την ψιψίνα, κι ένα πονηρό χαμόγελο στον γαλάζιο παπαγάλο!
